Bar główny

- Kihyun. Kihyunah! Wychodzę. Nie wiem kiedy będę, nie czekaj na mnie. - Krzyknął, niemalże dostając zawału, kiedy podnosząc się jego brat wyrósł centralnie przed nim. - AA, kurwa. Ile razy mówiłem ci żebyś mnie nie straszył. - Uderzył go żartobliwie w ramie, uśmiechając się ciepło. - Jak tak dalej pójdzie będziesz musiał zbierać na mój zbyt wczesny pogrzeb, którego będziesz winowajcą. - Przewrócił oczami, zawieszając się na bracie i całując go soczyście w skroń. Roześmiał się głośniej kiedy ten zaczął wycierać twarz, ze skrzywieniem, odpychając od siebie Jeno.
- Kiedy to się stało. Kiedy moje bubu zaczęło dorastać i brzydzi się całusa od własnego brata. Tragedia na skalę światową. - Otarł niewidzialną łzę, puszczając mu oko. - Także, wychodzę. Nie czekaj na mnie, będę późno. Ewentualnie jutro. - Otworzył drzwi, zarzucając na siebie płaszcz. - Kocham cię, pamiętaj. Zamów sobie coś. Jutro zrobię zakupy. - Rzucił jeszcze po czym trzasnął drzwiami, przybierając swój normalny wyraz twarzy totalnego gbura.
Spocone ciała, zalane w trupa. To powitało go zaraz po wejściu do jednego z gejowskich klubów. Pięknie, tego mu było trzeba. Spoconego geja.
Rozejrzał się po pomieszczeniu, wypatrując jakiegoś dobrego kąska na dzisiejszą noc. Jak bardzo zawiódł się gdy w okół nie było nikogo na kim mógłby zawiesić oko?
Za to większość zdawała się zawiesić oko na nim.
Posłał kilka prowokujących uśmiechów, a kiedy niektórzy postanowili zyskać na odwadze i podejść, Lim jedynie spławił ich gestem dłoni twierdząc, że nie byli dla niego zbyt dobrzy. Zawód na twarzach, to jest to czego dzisiaj potrzebował. Zranić kilka uroczych chłoptasiów.
W tym tego jednego, barmana, którego obserwował od dłuższej chwili. Uśmiechnął się podle, siadając na jednym z krzeseł barowych.
- Szkocką. - Mruknął w jego kierunku. Jednak przez chwilę chłopak w ogóle się nie ruszał co jedynie go poirytowało. - Nie zrozumiałeś? Szkocką. Mam przeliterować gówniarzu?

Każdy, kto znał Mina wiedział, że chłopak nie był fanem kłamstwa i oszustwa. Prawdę powiedziawszy był w tym wyjątkowo słaby, bo kiedy tylko przymierzał się do podobnego występku, rezygnował z powodu dopadających go wyrzutów sumienia. Wyobrażenie wyrazu zawodu na twarzy kogoś, na kim mu zależało skutecznie powstrzymywało go przed sekretami. A przynajmniej przed większością, bo miał ten jeden jedyny, który udało mu się utrzymać. Wszystko po to, aby odciążyć brata i tatę, którzy ciężko pracowali opłacając studia, na które Minhyuk poszedł znacznie szybciej, niż planowano. Nie miał zamiaru patrzeć, jak się przepracowują zwłaszcza, że jego kochany starszy braciszek sam miał uczelnię.
Tym oto sposobem młody Moon pracował w jednym z klubów dla dorosłych, wyrabiając sobie wcześniej fałszywy dowód, o którym nie wiedział nikt, poza osobami, które go robiły i tym, który powiedział Minowi, że tak można. Cała praca odbywała się pod osłoną nocy, z dala od nieświadomej rodziny. Bo czy nie prawdą było, że Jaemin byłby wściekły na brata, gdyby się dowiedział? Oh, MinMin widział to oczyma wyobraźni i to nie był przyjemny widok.
Z myśli o wściekłości brata, która nawiedziała go mniej więcej codziennie, kiedy stał za barem, wyrwały go słowa kolejnego klienta. Mało przyjazne, a przecież Min nie zrobił niczego złego. Świat był podły, czy tylko ten osobnik miał zły dzień? Chłopak, jak to chłopak, mimo wszystko podszedł do osobnika z wielką dozą pozytywnego myślenia, bo taki właśnie był. Kochany, przyjazny, cierpliwy. Uosobienie anielskości, jak czasami mówił jego brat.
- Proszę bardzo. Przepraszam za zwłokę, dość spory mamy ruch. Mam nadzieję, że chwila zwłoki nie zepsuje ci wieczora - powiedział, uśmiechając się i podając klientowi zamówienie. Prawdą było, że często obrywało mu się za byciem miłym, ale co zrobić? Przecież nie miał powodu, aby się wściekać na kogoś, kto wściekał się na niego. - Nieprzyjemny dzień? - zagadał, jak miał w zwyczaju. Bo praca barmana, to poza podawaniem drinków, była jeszcze rozmowa. A Minhyuk lubił mówić.

Coś było w tym gnojku, co sprawiło, że po uniesieniu na niego swojego tonu głosu poczuł się źle. Może to ten uśmiech? Który był dosyć zaraźliwy i sprawił, że Jeno na sekundkę się uśmiechnął, nie spuszczając z niego swojego wzroku. Jak bardzo przypominał mu jego brata?
Który swoim uroczym zachowaniem, swoim uśmiechem sprawiał, że dzień stawał się lepszy? Wystarczył jeden, jeden uśmiech Kihyuna by Jeno zapomniał o wszelakich otaczanych go problemach. Chociaż wtedy mógł trochę odpocząć od myśli o ojcu, od ciągłego uciekania przed nim, o ciągłej obawie, że pewnego dnia wejdzie do mieszkania, pustego bez śladu Kihyuna.
Nigdy nie wybaczyłby sobie tego gdyby nagle po jego bracie nie został ani ślad.
Skrzywił się na tą myśl i potrząsając lekko głową wybił sobie ten obraz z głowy.
- Nie widzę nikogo w okół. - Rozejrzał się w okół siebie po czym ponownie powrócił spojrzeniem do chłopaczka. - O jakim więc ruchu mówisz?
Prychnął, jednym haustem wypijając szklankę alkoholu, którą potem podsunął ponownie w kierunku młodego, kiwając na nią głową. - Żeby tylko dzień. Czemu się w ogóle tym interesujesz. Nie za to ci płacą. - Mruknął krzyżując ręce. - Zresztą, co taki gówniarz jak ty może wiedzieć o spieprzonym dniu. Uśmiech nie schodzj ci z twarzy, więc zapewne żyjesz jak w bajce. - Prychnął, uderzając palcami o blat.

Był jedną z najbardziej bezproblemowych osób na świecie, tak przynajmniej sądził każdy, kto kiedykolwiek miał do czynienia z chłopakiem. Nie zawadzał, nie wdawał się w kłótnie, widząc we wszystkich dobrych ludzi, którzy tylko czasami mieli złe dni robiąc nieprzyjemne rzeczy. Właśnie dlatego pierwsze co pomyślał, kiedy nieznajomy chłopak zwrócił się do niego w mało kulturalny sposób to to, że niestety stało się dzisiaj coś, co sprawiło, że nie może być milszy. Ale kim byłby Minhyuk, gdyby nie starał się tego wszystkiego naprawić i jakoś poprawić humoru osobnikowi? Przecież nie mógł być zły, nie wyglądał na takiego.
-Co chwilę podchodzą ludzie, ale zdajesz się nie zwracać na nich uwagi. Jesteś mało towarzyski, prawda? To trochę dziwne, bo jednak przychodzisz do baru - powiedział, nic sobie nie robiąc z chłodnego tonu klienta. Nie raz miał z takimi do czynienia, nie raz im wybaczał, pozwalając im na więcej, niż powinien.
Spojrzał na pustą szklanką mając nadzieję, że chłopak nie miał żadnych poważnych problemów z alkoholem. Nie wiedzieć czemu zawsze martwił się o takie osoby.
Niemniej nalał mu raz jeszcze, uśmiechając się do niego.
-Nie rozmawiasz często z ludźmi, prawda? Ja lubię czasem zamienić z kimś kilka zdań, a przecież znacznie lepiej pić rozmawiając, niż w ciszy. To można robić w domu. Bo czy ludzie nie przychodzą do barów dla towarzystwa? - stwierdził, dolewając jakiemuś pijanemu jegomościowi piwa. Zignorował fakt, jak tamten złapał go za dłoń odbierając szklankę. - Żyjąc w bajce nie pracowałbym w barze, tak mi się wydaje. Plus uśmiech nic nie kosztuje. Spróbuj, jestem pewien, że twój będzie śliczny - ucieszył się. Och, jak on uwielbiał oglądać uśmiechających się ludzi. Wyglądali wtedy tak naturalnie, tak idealnie.